Lieve kinderen, deze keer doen we er één uit de serie: ‘Moeder vertelt’. Ik ging met de leukste (mijn jongste noemt zichzelf de leukste en ze is leuk, dus ik reken het goed) naar die Queen film. En die bracht mij terug naar 1985.
Stel je voor: we hadden géén mobiele telefoon, YouTube bestond niet en van streamen hadden we nog nooit gehoord. Wat er wel bestond waren: Twee televisienetten zonder programmering overdag, een paar Duitse zenders en als je geluk had, hadden je ouders een videorecorder. En toen kwam Live Aid! De hele dag onze favoriete bands live op tv. Er was zelfs een satelliet verbinding. Geen idee wat het was maar het klonk allemaal heel spannend.
Al ruim voor het testbeeld zaten we gespannen te wachten. Lieve kinderen, nou moet ik natuurlijk uitleggen wat een testbeeld is, maar dat wordt te lang dus Google dat maar. Ik keek bij een vriendin thuis. Zij had wel video dus konden we opnemen. Opnemen betekende dat je naast de video ging zitten en op de knoppen moest drukken als er een goed nummer kwam. Alles opnemen was geen optie, een videoband kon maar 180 minuten aan.
En zo zaten we dus de hele dag voor de TV. We gingen plassen tijdens het journaal. Want gek genoeg was dat er wel gewoon tussendoor. In het journaal werd dan uitgebreid verteld dat Live Aid aan de gang was. Dat wisten we al, dus leek het onderbreken van de uitzending ons behoorlijk onnodig. Maar goed. Al onze helden waren er en wij zaten aan de beeldbuis geplakt. Niet de volledige 16 uur, want het was wel gewoon zaterdagavond, dus we moesten ook nog uit.
Van de video-opnames hebben we nog lang plezier gehad. Ik heb zonder overdrijven ‘Bad’ van U2, wat mij betreft het beste optreden van die dag, zeker 500 keer teruggezien. Wel met de vingers aan de knoppen natuurlijk, want je moest terugspoelen en dan hopen dat je meteen bij het goede stuk uitkwam. En dat dus een keer of 30 op één avond, onder het genot van een kleine geestverruimende sigaret. Topavonden waren dat.
‘Ik weet zeker’, zei ik na afloop van de film tegen de leukste, ‘als je aan iemand van mijn generatie vraagt; wat deed je tijdens Live Aid, dat ze daar een verhaal bij hebben!’ Dus vroeg ik dat meteen aan de verkering bij thuiskomst. ‘Euh, moet je me eerst even vertellen wat Live Aid ook alweer was?’ Blijkbaar kon je toen ook in een compleet andere bubbel leven.
Kooren op de molen 