Zomaar een dag in augustus

Het is bloedverziekend heet. Het KNMI zegt dat het misschien wel de warmste augustus wordt sinds vóór Christus. Of ooit gemeten. Of zoiets.

De mensen klagen steen en been. De airco’s zijn overal uitverkocht, wc-papier daarentegen is er nog genoeg.

Het nieuws gaat alleen maar over Bridget, of ze nou toch weer iets heeft met Dreetje.

Anderhalve meter afstand hoeft niet meer, maar toch lijkt het wel alsof er nog nooit zoveel sociale afstand is geweest. Iedereen geeft de schuld aan iedereen. Waarover het echt gaat weet niemand, maar men moet ergens over zeiken.

Even leek het het nirwana toen iedereen weer naar buiten mocht. En elkaar omhelsde als nooit tevoren. Ongeacht kleur, geloof of gender. Er klonken woorden als: saamhorigheid, wederopbouw en handen uit de mouwen. Dit duurde een week of twee.

Er werd geopperd of het niet beter zou zijn om nog steeds zoveel mogelijk thuis te werken, daar waar het kon. Maar de meeste werkgevers vonden het toch een beter idee als iedereen gewoon weer massaal in de file ging staan. Iemand riep dat het beter zou zijn een paar vliegvelden dicht te laten, maar niemand luisterde.

De bejaarden zijn eenzamer dan ooit. Er staat niemand meer voor het raam. Ze krijgen nu gewoon geen bezoek meer zoals altijd. Hun kinderen hebben geen tijd, ze moeten werken en in groten getale op vakantie nu het weer kan.

De scholieren worden weer van sportclub naar muziekles gebracht. Vooral hun ouders zijn daar aan toe. De zorg is nog steeds uitgeput en onderbetaald. De terrassen zitten voller dan ooit. De huizen zijn weer onbetaalbaar. Mensen lopen gewoon tegen je aan en niemand zegt: ‘sorry’. Ondanks de hitte, gaan de boeren weer naar het Malieveld.

Het is bloedverziekend heet, alles is weer ‘normaal’. Maar de lucht zal nooit meer zo blauw zijn als in april.