Niesschaamte

Afgelopen weekend hadden de verkering en ik ons favoriete en eigenlijk enige uitje tijdens deze intelligente lockdown: struinen door de Donnert.

De kenners onder ons, oftewel mijn lotgenoten hebben inmiddels al gemerkt dat we nu ook nog eens leven in tijden van hooikoorts.

Zo liep ik dus middenin deze boekhandel en moest keihard en oorverdovend niezen. Ik schrok er zelf van, zo erg, dat ik de elleboog van Rutte vergat en volgens de oud normale regels rechtstreeks in mijn hand nieste. De hele winkel verstijfde en keek mij aan. Ik lachte en riep heel hard: “Hooikoorts!”. Iedereen ging door waar ze mee bezig waren, behalve één man. Hij keek mij strak en heel boos aan en gebaarde naar zijn elleboog. Ik glimlachte op mijn allercharmants en zei nogmaals, ditmaal verontschuldigend: “hooikoorts.” Dat hielp blijkbaar niet. Hij keek zo mogelijk nog bozer. Het leek wel of hij in gedachten al bezig was mijn kop kaal te scheren, om mij vervolgens met een bord om mijn nek met daarop de tekst: “Niest zonder elleboog”, de winkel rond kon sturen.

Wat is dat toch met de mensheid in deze tijden van Corona? Het zet wel duidelijk op de kaart wie ditmaal de NSB’ers zouden zijn. Ik vraag me meteen af of er al een meldpunt is voor niezen en hoesten in het openbaar. Ik denk dat het storm zou lopen.

Dit alles wordt aangemoedigd door het honderdduizend keer vertonen van de beelden van die jongeren op het strand. Waarom vertoont men niet honderdduizend keer beelden van al die jongeren in de bloei van hun leven, die met al die opgekropte hormonen al maandenlang keurig thuiszitten? Online alleen maar diezelfde docenten zien en eenzaam, online hun tentamens maken.

Nee, jullie hoeven niet vanavond om acht uur te applaudisseren voor alle hooikoortspatiënten. Vertrouw eens wat meer op elkaars intelligentie tijdens deze lockdown. En zeg gewoon weer eens: “gezondheid” als iemand niest.