Op een mooie pinksterdag, een jaar of 18 geleden, liep ik met mijn dochters aan het handje te kuieren in de zon. We gingen naar de speeltuin. Ik leerde ze daar, dat ze niet overal op mochten klimmen, want gevaarlijk. Ze niet alles in hun mond moesten stoppen, want stikken en dat ze vooral ook sociaal moesten zijn. “Dat jongetje mag ook met je schep spelen, samen spelen is samen delen!”
Op een mooie pinksterdag, een jaar of 8 geleden, liep ik met mijn dochters, traag achter mij aan kuierend, naar een museum. Ik probeerde ze te leren anders naar dingen te kijken, begrijpen wat kunst is en ze te wijzen op het grote belang ervan, zodat ze een mening konden vormen. Een mening hadden ze volop, maar die ging voornamelijk over mij. “Doe normaal, mam!” Ik deed normaal en riep ze toe dat zij uiteindelijk vast net zo raar zouden worden als ik.
Op een mooie pinksterdag, afgelopen maandag, kruisten we elkaar nog net bij de voordeur. Ik kwam thuis en de leukste zei: “Ik ga naar Amsterdam om te demonstreren, black lives matter!” Ik riep nog iets van: “Wat goed en kijk uit!” Maar ze had een mondkapje, handschoenen en zou afstand houden. Ik was gelukkig en dacht: “Opvoeding geslaagd!”
De volgende dag was ze verdrietig. Ze had iets goeds gedaan, dacht ze. Ze waren daar met vele gelijkgestemden. Strijdbaar voor een goede zaak, precies zoals ik ze had geleerd. Dat nu half Nederland eroverheen viel, was heel triest. Ik herinnerde haar eraan, dat Rosa Parks ook niet meteen een held werd en Marsha P. Johnson helemaal nooit werd begrepen.
Altijd fijn om iemand ergens de schuld van de geven, of het nou de Chinezen zijn met hun vleermuizen, de 5G palen of bevlogen jongeren op de Dam. Je mag er van alles van vinden, maar mijn opvoeding is geslaagd. Hoe is het met de jouwe?
Kooren op de molen 