Wereldburger

Hij keek me opeens heel geschrokken aan en duwde zijn telefoon onder mijn neus. Een bericht van de IND. ‘Could this be…?’ Met grote ogen zei ik dat hij het meteen moest checken!

Er was alleen geen internet. Niet heel vreemd….. we zaten middenin de Turkse bergen, in het dorp van zijn oma. We hadden net een uitgebreide rondleiding achter de rug. Zijn oma had me alles verteld, in het Turks. Zij dacht waarschijnlijk: ‘als ik haar goed aankijk en wat harder praat, verstaat ze me wel’. Ik begreep er natuurlijk helemaal niets van, maar glimlachte en knikte beleefd. We hadden een connectie.

Het was een mooi, klein en enigszins verlaten dorp. Aan alle mensen die we tegenkwamen, werden we meteen uitgebreid voorgesteld. Wij kwamen uit ‘Hollandaja’ waar haar kleinzoon ook woonde en werkte als docent. Trotse oma’s zijn duidelijk van alle nationaliteiten.
Bij ieder huis waar we stopten, moesten we meteen thee drinken. Bij een oude klasgenoot van zijn vader werd ons zelfs een fles zelfgemaakte wodka voorgezet. Maar dat vond oma dan weer niet zo’n goed idee, die alcohol. Totdat we haar vertelden, dat haar lieve kleinzoon nooit dronk in Nederland. Een klein leugentje om bestwil.

En nu waren we dus in het theehuis van het dorp aanbeland. Oma wilde alleen mee naar binnen als ik ook ging, want vrouwen kwamen daar nooit. Ik zei: ‘Kom op, tegenwoordig kan dat wel!’ Ze hield mijn hand vast bij het betreden van het etablissement . Eenmaal binnen had ze weer meteen het hoogste woord.
Gelukkig was er Wifi in het theehuis. Het wachtwoord was de geboorte- en de sterfdatum van Atatürk. Als je die niet wist, verdiende je het niet om de Wifi te gebruiken. We lazen het bericht van de IND. Ik kreeg overal kippenvel. Zijn naturalisatie was goedgekeurd en binnen 12 weken zou hij een uitnodiging krijgen voor de inburgeringsceremonie. Ik liet het voor de zekerheid nog even aan de verkering zien. Die is altijd beter in wollig taalgebruik. Ook hij bevestigde het goede nieuws. Zijn vader stond op om hem te feliciteren. Oma moest een beetje huilen. Ze was blij voor hem, maar vond het wel ver weg. Als haar kleinzoon daar zijn geluk zou vinden, dan moest het zo zijn. Inshallah!

Later vroegen we zijn moeder of ze het niet erg vond dat hij Nederlander zou worden. ‘Ze hadden hem grootgebracht als een wereldburger’, zei ze, ‘dus overal waar hij zou gaan was goed.’

Ruim acht jaar geleden stond hij als een bescheiden jongen ineens aan mijn bureau. Of hij misschien heel even mijn pen mocht lenen. Vanaf die dag mocht ik af en toe een beetje voor hem zorgen en dat zal ik altijd blijven doen. Dat zweer en beloof ik.