Ouwe lullen uren

Zolang ik al bij mijn huidige werkgever werk, weet ik al van het bestaan. De ouwe lullen uren.

Ik kan me nog goed herinneren dat er jaren geleden, een in mijn ogen veel oudere collega, vertelde dat hij wegens zijn leeftijd extra vrije dagen had. Ik was blij voor deze collega. Ik dacht: wat fijn voor hem, hij is al best oud en zo heeft hij af en toe een extra dagje tot aan zijn pensioen. Mooi.

Tot ik dit jaar ineens in het systeem zag dat ik extra uren had. De reden: ik zat 10 jaar voor mijn pensioen. De ouwe lullen uren. Ik schrok, ben ik dan echt al zo oud? En ineens overviel het me. Ik had het eigenlijk niet eerder opgemerkt, maar nu ik erover nadenk. Er wordt al tijden niet meer naar me gefloten, iedereen spreekt me aan met U en de boel gaat steeds meer hangen zodanig dat zelfs Marlies Dekkers niet meer helpt.

Het is niet heel gek dat ik het niet eerder doorhad. De tijd gaat te snel. Het leek wel gisteren dat ik dacht nooit meer uit te kunnen slapen, daar er altijd wel ’s morgens, om pakweg 7 uur, een kind naast je bed stond. Dat ik hunkerde naar wat tijd voor mezelf. En opeens zijn ze uitgevlogen. Oftewel ze hebben het zinkend schip verlaten. Het empty nest syndroom. Nou is dat zeker niet zo’n drama als men doet vermoeden. Heel eerlijk, het is eigenlijk vrij heerlijk.

Enorm veel tijd voor jezelf en dan ook nog eens extra seniorendagen. Maar ik zit nu wel enigszins in een impasse. Wat is de bedoeling van deze uren? Het is voor duurzame inzetbaarheid zegt het systeem. Dus moet ik ze gebruiken voor de bridge, het biljarten of fietsen op een tandem? Of moet ik in afwachting van kleinkinderen dan maar alvast een oppashond nemen? Voorlopig gebruik ik ze om op tijd in Limburg te arriveren voor de vrijmibo. Zolang ik nog zonder rollator dat terras op kan flaneren, lijkt me dat toch echt de beste invulling.