Gerda maakte zich extreem veel zorgen. Straks was alles op. Ze had dat zelf allemaal gelezen. Op Facebook. In Italië was al het wc-papier op! Ze moest er niet aan denken. Wat moet je dan? Gelukkig had ze nog compote in de voorraadkast. Maar dat was zeker niet genoeg.

Gerda kon er niet van slapen. Manlief had nergens last van. Die lag gewoon te snurken naast haar. Hij moest vanaf vandaag thuiswerken. Dat baarde Gerda ook zorgen. Zo verstoorde hij haar hele dagritme. Ze kon nu natuurlijk niet lekker naar Koffietijd kijken en daarna de herhaling van GTST. Ze hoorde zijn commentaar nu al: “Dacht dat jij het altijd zo druk had?” Over 2 jaar ging manlief met pensioen, ze wilde er eigenlijk nog niet aan denken. Misschien moest ze het breien maar weer eens oppakken. Hij vond haar trui zo mooi, dat het zonde was om aan te trekken had hij gezegd.

Gerda stond om kwart voor acht voor de deur van de supermarkt. Dacht dat ze de eerste zou zijn, helaas was dat niet zo. Toen eindelijk de deuren open gingen, was ze wel als eerste binnen! Gelukkig maar. Meteen naar de aardappelen, daar kon ze echt niet zonder. Ze nam 5 zakken, dat moest wel even genoeg zijn. Bij het toiletpapier aangekomen was ze heel blij dat ze zo vroeg was opgestaan. Ze had de laatste 2 familiepakken! Hier kon ze wel een jaar mee vooruit. Dat de mensen, die na haar kwamen, nu niets meer hadden was haar probleem niet. Hadden zo ook maar vroeg op moeten staan. Gerda nam ook meteen een grote voorraad sinas mee. Water uit de kraan vertrouwde ze toch al niet en dat zou vast ook binnenkort besmet zijn.

Die avond zat Gerda met een tevreden gevoel op de bank. Op TV zag ze lege schappen, doordat iedereen aan het hamsteren was geweest. Ze begreep die mensen niet. Zo overdreven. Gerda had slechts haar voorraadkast aangevuld, meer niet.

In eerste instantie leek het nog erg ver van mijn bed en zeer angstaanjagend. Mondkapjes, witte pakken en geïsoleerde dorpen. Totdat het dichterbij kwam en bleek dat het helemaal niet zo’n rampscenario was. Als je het zou krijgen en je was niet oud of al ziek, moest je twee weken in quarantaine. Gewoon in je eigen huis.

Hoe heerlijk is dat? Twee weken helemaal niets! Met slechts wat lichte griepklachten. Ik zou eindelijk eens die boeken kunnen lezen, heel Netflix uitkijken en verder doelloos naar buiten staren. Dus toen ik, na een feest in het Duitse grensgebied en drie volle dagen carnaval in Sittard, hoorde dat ik mij in een risicogebied had begeven en bij thuiskomst griepverschijnselen had, met koorts en hevig hoesten, heb ik toch maar even de huisarts gebeld.

De dokter vond het heel goed dat ik mij meldde en ging in overleg met de GGD. Belde mij terug en vertelde dat ik mij geen zorgen moest maken, ik was immers niet met een besmet persoon in aanraking geweest. Niet? Ik was omhelst door achtereenvolgens: een stuk of vijf piraten, drie politieagenten en een paar papegaaien, geen idee of één van die types in Lombardije was geweest! Daar gingen mijn twee weken isolatie!

De eerstgeborene, voor zichzelf altijd zeer hypochondrisch ingesteld, lachte mij liefdevol uit. “Je hebt gewoon een kater mam.” De verkering keek ietwat meewarig, maakte een kopje thee voor me en ging met gierende banden terug naar Limboland. Alleen de moedert had meelij. Zij was immers al maanden niet meer bij haar lievelingsrestaurant de Chinees geweest, wegens groot besmettingsgevaar. Dus belde ze me twee keer per dag, oprecht bang dat ik niet meer zou leven. Of ik wel genoeg sinaasappels in huis had en nee, beter kon ik niet langskomen, straks was het besmettelijk!

Keurig de laatste dag van mijn vakantie voelde ik me iets beter. Ik was zwaar teleurgesteld. Toen kwam er bericht van mijn Limburgse bestie. Ze was heel trots op mij. Ik was nu echt geslaagd voor de inburgering. Ik had namelijk dat, waar heel Limburg last van had na carnaval: de Vastelaovesgriep. Bij deze wil ik die graag verspreiden over de rest van de wereld. Geniet ervan!

Het is misschien een beetje mosterd na de Kerstmaaltijd, we zitten tenslotte al halverwege dry januari. Toch vind ik dat het goed is om dit even te doen. Feestdagen: de evaluatie!

Dit alles om eind dit jaar beter beslagen ten ijstaart te komen. Dus ga eens na voor jezelf: wat ging er mis? Is de soufflé wederom mislukt? Begin dan nu aan een kookcursus! Of koop eens een goed kookboek. Was de wijn niet lekker? Doe een wijnproeverij! Wel pas volgende maand natuurlijk, want deze maand houden we het droog.

Bovenstaande problemen zijn natuurlijk simpel op te lossen. Tijdens de evaluatie kom je erachter dat die hele Kerstdis valt of staat met het gezelschap. Nu hebben een goede vriendin en ik daar een oplossing voor bedacht. In navolging van het tv programma “Puberruil”, starten wij met: de bejaardenruil. Dit zou overigens ook een zeer goed tv format zijn, maar dit terzijde.

Hoe fijn is het om eens een andere bejaarde aan tafel te hebben. Ook voor de grijsaard zelf zou dit een enorme opluchting kunnen zijn. Zo kan hij of zij alle verhalen, die de familie al vijfhonderd keer gehoord heeft, gewoon weer opnieuw vertellen. De ruilfamilie zal dit zeer geamuseerd aanhoren, zij horen het immers voor het eerst. Ook zullen zij zeer geïnteresseerd zijn in alle kwalen en overige klachten, simpelweg omdat het weer andere kwalen zijn. Dit vergt dan wel een goede organisatie, de bejaarden moeten gesorteerd worden op ergernis en ongemak. De senior zelf kan zonder gene klagen over de eigen familie, wat dan ook weer leerzaam kan zijn voor de aanwezige pubers. Zie hier een extreme win-win situatie.

Ware het niet dat God het niet zo bedoeld heeft. Hij heeft zijn zoon hier op aarde gezet, zodat hij kon verkondigen: “Vier kerst met je eigen familie en ga gourmetten!” Dus doen we de kerstlichtjes uit, bergen we de ballen op en openen de ramen om de gourmetlucht te verdrijven. Nog een maand of elf en dan proberen we het met frisse moed weer opnieuw.

Diep in mij verborgen huist een fitgirl die er heel graag uit wil. Ik hou haar tegen met chocolade, bitterballen en heel veel wijn. Zij komt er natuurlijk pas uit voor quinoa, chiazaad en heel veel water.

Nadat ik wederom wat onvoordelige foto’s van mezelf had aanschouwd, heb ik mij één dag voor de kerst maar eens inschreven bij een sportschool. Dat ging me erg goed af moet ik zeggen. Ik deed dat gewoon liggend op de bank en ik voelde me meteen vijf kilo lichter. Een vriendelijk mailtje heette mij van harte welkom bij de club en ik kan mijn pasje meteen ophalen bij de balie. Inmiddels weet ik waar de sportschool van mijn keuze zich bevindt, praktisch bij mij om de hoek, maar heb er nog geen stap binnengezet.

Ik wil mijn start als fitkech to be, namelijk heel goed voorbereiden. Twijfel nog of ik zal gaan vloggen of toch maar een insta-account? Iedereen moet natuurlijk deelgenoot worden van mijn vorderingen in mijn superfood leven. Ik kan mij goed voorstellen dat u als volger heel graag wil weten hoe ik mijn dagen start met een heerlijke groene smoothie. Met veel bleekselderij en boerenkool, die ik dan natuurlijk heerlijk vind. Alhoewel ik daar nu absoluut nog niet aan moet denken. Begin mijn dagen liever met een boterham met dik boter en een half pak hagelslag. Wel puur natuurlijk, want dat is beter. Dus eigenlijk ben ik al best goed bezig.

Het is dus slechts een kwestie van tijd en dan kunt u mij charmant zwetend vinden op de loopband. En doe ik daarna heel elegant: squats, burpees en crunches. Geen idee wat het zijn maar het klinkt wel lekker, vind ik.

Ik stel me zo voor, hier liggend op de bank, dat mijn nieuwe fitgirl-leven mij uitermate goed gaat bevallen. Neem ik nu nog even een oliebol.

Even voor de duidelijkheid, ik ben niet wat je noemt een voetbalfan. En dat is nog zeer mild uitgedrukt.

Al dat gedoe met een bal en een stuk of twintig spelers. En dan vooral dat enorme gezeik eromheen. Hoeveel uur TV wordt daar wel niet mee gevuld? De gemiddelde man praat in zijn hele huwelijk niet zoveel als één man aan zo’n tafel tijdens één voetbalprogramma.

“We” hebben gewonnen is een veel gehoorde uitspraak. Degene die dat zegt heeft dan verder geen bal aangeraakt en komt vaak ook niet uit de stad van de winnende club. Blijkbaar mag je dan toch spreken van “we”.

Maar goed, dat is dan verder hun probleem. Het wordt pas echt irritant als voetbal ineens wereldnieuws is. En niet omdat “we” hebben gewonnen,  maar omdat een aantal van die, laten we het supporters noemen, menen dat ze zo tot een superieur ras behoren, dat ze iemand met een andere kleur tot op het bot mogen uitschelden. De volgende dag gaat het nog goed, dan spreken al die mannen aan die voetbaltafels er nog schande van. Echter een dag of twee later, zeggen diezelfde mannen dat we er vooral niet teveel aandacht aan moeten besteden en heet het ineens een incident. Een incident oftewel: een storing, een geval, een intermezzo!

Laten we er vooral niet te lang bij stil blijven staan. En mochten anderen dat wel doen, dan zeggen we gewoon dat het traditie is en van onze tradities blijf je af!

Echt hoor. Dat hele voetbal, wat een vreselijk overschat stukje ellende is het. Hoe lang blijven we nog zeuren over de knie van Van Basten? Die man heeft jarenlang zijn zakken lekker gevuld en toen was het klaar. Einde verhaal. Moeten we daar dan echt nog steeds om janken? Zou hij diezelfde aandacht krijgen als hij niet zo’n keurige witte man was?

Die jongen, het slachtoffer van “het incident”, ik gun hem dezelfde gevulde zakken als Van Basten, en dan ook iets aan zijn knie. Kan hij fijn in een hele dikke auto zwaaiend langs de tribunes rijden. Hebben “we” dan nog steeds gewonnen?

Het leek mijn moeder wel een goed idee als ik naar Schoevers zou gaan. Dat deze studie maar één jaar duurde kwam mij mooi uit, want ik zou binnenkort toch ontdekt en beroemd worden. Ziehier mijn motivatie voor dit vak.

U heeft nogal een waslijst met eisen, die heb ik ook, maar laten we eerst die van u doornemen.

U zoekt iemand met een ‘hands-on’ mentaliteit, oftewel in goed Nederlands: geen denker maar doener. Nou u treft het. Ik doe niet alleen veel, ik kan ook nog eens heel goed zelfstandig nadenken en geef daarbij graag mijn ongezouten mening. En geloof me, daar gaat u baat bij hebben, mits u de moeite neemt daarnaar te luisteren.

Ook staat op uw eisenlijst geen 9 tot 5 mentaliteit. Ik bied u: 10 tot 4. Dat is meteen mijn laatste bod. Ik heb namelijk een erg leuk leven en daar geniet ik volop van. Uiteraard doe ik alles binnen de tijd, timemanagement!

Flexibiliteit vindt u ook belangrijk. Dat treft, ik doe al jaren aan yoga en dat werpt zijn vruchten af kan ik u melden. Dus komt het met die goede werkhouding ook prima in orde.

Een dynamisch persoon zoekt u en daarmee bedoelt u natuurlijk stiekem een jonge, kneedbare millennial. Je zou het natuurlijk niet zeggen, maar ik ben ietsje ouder en wijzer vooral. Ik kan u verzekeren dat scheelt u een paar keer doorbetaald zwangerschapsverlof. Sterker nog, ik heb ook geen last meer van maandelijkse chagrijnige buien.  

Snel kunnen schakelen, structuur en overzicht brengen in chaos, prioriteiten kunnen stellen? Serieus? Dat vraagt u aan een vrouw? Ik heb twee kinderen gebaard en geheel zelfstandig opgevoed tot hele prettige mensen. Volgende vraag dus.

Nee, ik ben niet bang voor spinnen, dus met dat web komt het ook wel goed.

Ik begrijp dat u na het lezen van dit alles heel benieuwd bent naar mijn eisenlijst. Als het mij een keer schikt wil ik die best even komen toelichten. Mits ik ondertussen niet al ontdekt en beroemd ben.

De waarheid vond ik niet spannend genoeg. Dus vertelde ik, als kind, aan iedereen dat ik was geboren in Casablanca. Ik had geen idee waar het precies lag, maar het klonk zo mysterieus.

Pas jaren later leerde ik mijn eerste Marokkaanse vriendin kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Het grote voordeel van Marokkanen is, dat ze met veel zijn. Heb je er één in je vriendenkring, zijn dat er binnen no-time ineens een stuk of dertig. Dus toen ik een keer tijdens een Iftar vertelde over mijn jeugdleugen, hadden ze daar alle begrip voor. Ik had in hun ogen net zo goed écht uit Casa kunnen komen. We lachten erom en namen nog een hap couscous. Ik hoorde erbij en dat was fijn.

Nou ben ik er natuurlijk enorm trots op dat ik ben geboren in de mooiste stad op aarde: mijn Rotterdam! Ik ken alle Rotterdamse liedjes uit mijn hoofd, praat het liefst met een natte T en ben zo direct dat zelfs Carrie daar nog wat van kan leren. Toen bleek dat mijn verloskundige alleen bevallingen deed in Capelle aan den IJssel, ben ik meteen naar een andere gerend. Stel je voor dat mijn kinderen niet ‘geboren in Rotterdam’ op hun paspoort hadden staan. Pleurt effe gauw op!

Maar toch. Stiekem denk ik dat ik ben geboren in een verkeerd lichaam. In mij huist een Marokkaanse prinses, die er héél graag uit wil. Mijn djellaba hangt al klaar. Zou ik hiervoor in transitie kunnen gaan? Ik wil ook zo graag een dubbele nationaliteit. Lijkt me heerlijk, dat je afhankelijk van de situatie beslist waar je bij wilt horen.

Alhoewel half Nederland het liefst minder Marokkanen wil, denk ik best dat er nog plaats is voor ééntje meer.

Ik zou nooit een burgertrut worden. Een muts met een kantoorbaan. Elke dag van negen tot vijf achter een bureau. Koffie halen voor de baas. Zo’n blafferig mannetje met een micropenis.

Nooit gaan trouwen, simpel en alleen omdat iedereen dat van je verwacht. Met een man die eerst zo mysterieus zwijgt, maar waarvan uiteindelijk blijkt dat hij niets te zeggen heeft. Een rijtjeshuis kopen in een wijk die nog wel in Rotterdam ligt, maar daar eigenlijk net niet bij hoort. Met van die gelijkgestemde, keurige, bekrompen types. En één keer per jaar de buurtbarbecue.

Uiteraard geheel volgens verwachting kinderen krijgen. Twee natuurlijk, want één is zo zielig. En dan die kinderen lekker voor de TV zetten. De ene rolbevestigende Disneyfilm na de andere. Omdat je zo nodig even 5 minuten tijd voor jezelf wil. Elke dag naar het schoolplein. Fijn tussen al die oermoeders met hun wonderkinderen. Eén keer per jaar op vakantie, keurig de ouders op eerste kerstdag en kringetjes op elke verjaardag.

Uiteindelijk natuurlijk, heel voorspelbaar, gaan scheiden, omdat hij er met een veel te jong exemplaar vandoor gaat. Zit je dan in je flatje, tussen soortgenoten en een blik bejaarden. Moet je die kinderen, die jij zo nodig moest, van alles ontzeggen. Hebben dan ook al geen vader meer, want die heeft geen tijd. Moet je nog harder werken. Nog steeds die kantoorbaan en alle eindjes aan elkaar knopen.

En ga jij uiteindelijk op zoek naar een nieuw exemplaar. Dat je dan na een paar kansloze dates en betekenisloze one night stands, godbetert, blijft hangen aan één of andere Limburger die niemand verstaat. Ik moest er allemaal niet aan denken, 30 jaar geleden.

Dit meisje uit de jaren ’80, heeft het allemaal gedaan. Spijt? Soms. Ervan genoten? Met volle teugen.

Een collega was laatst op zoek naar een boek. Ik antwoordde dat ik op zoek ben naar twee miljoen. Al jaren!

“Geld maakt niet gelukkig,” zei hij toen. Nee dat zeker niet, maar het zou wel heel makkelijk zijn. Twee miljoen zou betekenen: nooit meer in de rij van de kassa mijn saldo checken om te zien of ik het brood nog wel kan betalen. Twee miljoen zou betekenen: nooit meer volledig rood staan halverwege de maand met nog maar 10 euro in mijn portemonnee. Twee miljoen zou betekenen: nooit meer zorgen of mijn auto wel door de keuring komt. Twee miljoen zou betekenen: nooit meer zorgen om de studieschuld van mijn kinderen. Kortom: nooit meer zorgen om welke rekening dan ook.

Nou was het laatst weer Prinsjesdag en ging het over de koopkracht. Mijn koopkracht is niet bestaand. Nee, ik leef niet van een uitkering. Ik werk gewoon. Fulltime!

Zo hoorde ik dat het budget van het koningspaar 2,5 miljoen is. Dat treft, want dat is, iets naar boven afgerond, precies het bedrag waar ik naar op zoek ben.

Dus heb ik een plan. Kijk, die Maxima zal toch ook wel een keer een sabbatical willen? Officieel ben ik tegen de monarchie. Het lijkt me duidelijk dat deze poppenkast veel te veel geld kost. Ondanks dat, wil ik me best opofferen en een jaartje Maxima’s plaats innemen. Ik denk zeker dat ik dat heel goed kan. Ik heb zat leuke jurkjes, allemaal uit de uitverkoop en geen design, maar dat lijkt me juist leuk voor de burger. Dan voelt die zich ook wat meer gezien. Handen schudden en wuiven lukt vast en zeker prima. En ook kan ik heel goed begripvol knikken. Toespraakje hier en daar en een lintje knippen af en toe. Dus ik ben zeer geschikt, al zeg ik het zelf. Plus dat ik bereid ben mijn eigen planning te doen. Die afspraakjes plan ik zelf wel, dat lijkt me geen hogere wiskunde. Als staatshoofd vervult Maxima een ondersteunende taak. Komt me dat even goed uit. Ik ondersteun al jaren alles en iedereen. Ik “ondersteun en ontzorg” zegt mijn LinkedIn profiel. Een perfecte match lijkt mij! En dan nog eens wat: het ging deze keer volop over het decolleté van Maxima. Nou dan hebben ze mijn decolleté nog niet gezien! Daar kun je uren RTL boulevard en Shownieuws mee vullen, letterlijk!  

Er is slechts één klein probleempje: ook al staat die baard hem een stuk beter dan zonder, ik wil het niet met Wim Lex doen!  Dat doet ze maar lekker zelf! 

Tijdens één van onze vele balkonsessies vroeg de Turk mij een keer: “Wat was de mooiste dag van je leven?” “De geboorte van mijn kinderen!”  antwoordde ik meteen zonder twijfel. Dat vond hij een te makkelijk en een te voor de hand liggend antwoord. “Oké, dan de eerste date met de verkering!” Dat was toen een paar maanden geleden en deze magische dag stond nog vers in mijn geheugen. Weer was hij niet tevreden. Hij vond het maar een triest antwoord. “Dat jij op jouw leeftijd nooit eerder een mooie dag beleefde dan die van 3 maanden geleden? Kom op zeg!”  En weer had hij een punt. Dus ik dacht wat langer na en opeens wist ik het.

Het was de dag dat ik eindelijk wist dat genoeg, genoeg was. Ik een afspraak had met de Hypotheker om te zien of ik wel zo onafhankelijk kon zijn als ik dacht dat ik was. En ik daarna naar de CD winkel ging (die had je toen nog) en de enige CD kocht die bij deze dag en daarmee bij de rest van mijn leven zou passen. “Survivor” van “Destiny’s Child”. Vervolgens dit nummer keihard in de auto draaide en 10 extra rondjes om mijn huis reed om het zo vaak te herhalen dat het extra goed tot me door zou dringen. En toen wist ik, dat na deze dag, mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn! Nooit meer saai en voorspelbaar, maar ook nooit meer makkelijk en comfortabel. En ik wist dat het me zou lukken, want ik voelde mij die survivor waar Beyoncé over zong. En zo was het ook.

Ik denk hier nog vaak aan terug, omdat ik nog steeds zo veel mensen tegenkom, die niets anders doen dan elkaar ongelukkig maken. Simpelweg omdat ze denken dat ze anders niet zullen overleven. Met als excuus: “We doen het voor de kinderen!.” Alsof die op een dag tegen je gaan zeggen: “Waarde ouders, wat zijn wij jullie dankbaar dat jullie al die tijd bij elkaar zijn gebleven speciaal voor ons!”  Nee, kinderen leven gewoon hun eigen leven en zo hoort dat. Daarbij kunnen ze naar mijn mening meer leren van sterke onafhankelijke ouders, dan van een ingeslapen, liefdeloos koppel!

Natuurlijk wil ik hier het scheiden niet teveel prediken (alhoewel) .Eigenlijk is het een beetje de omgekeerde belastingdienst slogan: “Makkelijker wordt het niet, leuker wel!” Iedereen moet het natuurlijk helemaal lekker zelf weten, maar denk nooit dat er geen survivor in jou huist!!