Klootzak

In de wereld van de liefde zijn koosnaampjes gemeengoed. Liefje, schatje, honneponnetje het schijnt erbij te horen. Deze woorden dekken volgens mij nooit echt de lading.

Zij zegt: ‘Schat, zou jij de vuilniszak buiten willen zetten?’ Zij denkt: ‘Verdorie lul, kun je dat niet zelf bedenken, jij struikelt er bijna over!’ Hij zegt: ‘Is goed hoor, lieverd! Doe ik zo!’ Hij denkt: ‘Zeikerd, doe het lekker zelf! Ik zit net en heb de hele dag gewerkt!’

In mijn vorig leven heb ik dit jarenlang geprobeerd. Het heeft nooit gewerkt. Uiteindelijk hadden de koosnaampjes niets meer met liefde te maken en werden slechts cynisch uitgesproken. Tegenwoordig pak ik het anders aan en noem ik de verkering bij voorkeur klootzak, gewoon omdat dat meteen al oplucht.

Ik weet niet of dit Rotterdams is, maar mijn oma deed ook nooit aan koosnaampjes. Zij heeft mijn opa nog nooit bij zijn voornaam genoemd. Als ze in de derde persoon over hem sprak zei ze steevast: ‘die vent’, of hij daar nu bij was of niet. Riep ze hem zei ze: ‘Héé!’ En een paar keer per dag werd hij ‘achterlijke batje’ genoemd. Mijn opa en oma hielden heel veel van elkaar en dat hoorde je in al die woorden.

Volgens mij werkt dit het beste. Zo kun je zonder blikken of blozen zeggen dat iemand een klootzak is, alsof het een grap betreft, maar ondertussen zit er toch een kern van waarheid in en lucht het toch enorm op. Zo voorkom je volgens mij verdere irritatie. Je ziet weleens van die stellen die elkaar maar liefje en schatje blijven noemen en daarbij lieftallig blijven glimlachen. Daar krijg je toch kramp in je kaken van? Ik vraag me dan altijd af: ‘Hoe lang hou je dat vol?’ Uiteindelijk is iedereen toch minstens 1 keer per jaar bloedirritant? Dan wil je toch het liefst die grijns van zijn smoel slaan? Dit soort stellen beweren dan: ‘Nee hoor, het is zo’n schat, wij hebben nooit ruzie!’ Misschien is het wel mijn ‘verrotte’ leven, maar ik geloof daar nooit ene hol van. Ik denk vaak dat ze iets te bewijzen of te verbloemen hebben. Hoe zou het bij die stellen thuis vergaan? Zonder publiek? Zou deze schat dan wel zonder morren de vuilniszak buiten zetten of vraagt zij het geeneens meer en doet alles zelf, terwijl hij stiekem verlekkerd naar de buurvrouw kijkt?

Ik hou het gewoon bij klootzak. Werkt voor mij het best. Nou wil het geval dat hij op dit moment echt een klootzak is, zeg maar een klootzak 2.0! Ondanks dat hij mijn lievelingsverkering is, eigenwijs zijn ze allemaal. Ik denk dat ik ga dreigen hem vanaf nu honneponnetje te noemen, bij voorkeur in gezelschap en met een gelukzalige glimlach. Eens zien wat hij daarvan vindt, de klootzak! Alles met liefde natuurlijk, anders werkt het niet.