Sandalen

Er is bijna niets zo lekker als mensen begluren tijdens de vakantie. Zo hebben wij al een paar keer het enige Nederlandse gezin hier gespot. Vader, moeder en 2 bijna volwassen dochters. De vader doet duidelijk extra leuk, waarschijnlijk ter compensatie van zijn schaarse aanwezigheid thuis gedurende de rest van het jaar. Wegens werk, golf of bezigheden elders. En de moeder? De moeder is gewoon moe. Doodmoe!

Dan zijn daar uiteraard nog de Grieken. Opvallend is, dat de Griekse man van middelbare leeftijd best leuk opdroogt. Met die typisch Griekse baard. De vrouwen daarentegen vallen onder het kat in de zak principe. Ooit waren ze bloedmooi, hebben die Griekse Adonis of Kostas aan de haak geslagen en hebben alles toen compleet losgelaten. Nou is dat principe niet persé Grieks, ga maar eens gluren op een gemiddeld  Nederlands schoolplein!

Ik weet zeker dat iedereen dit doet, dus worden wij vast ook begluurd. Waarschijnlijk denken ze dan: “wie is die rare vrouw met die man met sandalen?’ Sandalen? Ja, hij heeft sandalen! En deze zijn al zo oud, dat ik vermoed dat ze ooit van Jezus zelf zijn geweest!

Op onze tweede date had hij ze aan. Hij had me er wel voor gewaarschuwd. Hij begreep ook wel dat ik niet echt het type was dat op sandalen zou vallen. Maar ik was verliefd en dacht, wat kunnen mij die sandalen schelen.

Toen zijn onderbuurvrouw (inmiddels mijn Limburgse bestie) hier lucht van kreeg, heeft ze hem linea recta naar de schoenenwinkel gestuurd. En geloof me als zij dat op z’n Limburgs tegen je zegt dan doe je dat! Vooraf had ze de winkel gebeld en de verkoopster opgedragen, dat ze ervoor moesten zorgen dat hij met normale schoenen de winkel zou verlaten.

Het hele jaar zie ik ze gelukkig niet. Hij is altijd alles kwijt behalve de sandalen. Dus gaan ze ieder jaar trouw mee op vakantie. Ik heb al teenslippers voor hem gekocht. Van het hippe soort: onvervalste Havaianas. Die draagt hij netjes naar het zwembad. Maar zodra hij de kans krijgt pakt hij de sandalen. Er is weleens geopperd om ze stiekem uit de koffer te halen, net voor vertrek. Of desnoods gewoon bij het grof vuil te zetten. Maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Hij wordt er namelijk zo gelukkig van. Zegt dan altijd: “Kan toch best?’

Als je mij drie-en-een-half jaar geleden had gezegd dat ik mijn dagen zou slijten met een man met sandalen, had ik je keihard uitgelachen. En nu? Nu kijk ik hem aan, glimlach veelbetekenend en zeg: “Ja hoor schat, kan prima.” Ik denk dat dit liefde is.