Meisje uit de jaren ’80

Ik zou nooit een burgertrut worden. Een muts met een kantoorbaan. Elke dag van negen tot vijf achter een bureau. Koffie halen voor de baas. Zo’n blafferig mannetje met een micropenis.

Nooit gaan trouwen, simpel en alleen omdat iedereen dat van je verwacht. Met een man die eerst zo mysterieus zwijgt, maar waarvan uiteindelijk blijkt dat hij niets te zeggen heeft. Een rijtjeshuis kopen in een wijk die nog wel in Rotterdam ligt, maar daar eigenlijk net niet bij hoort. Met van die gelijkgestemde, keurige, bekrompen types. En één keer per jaar de buurtbarbecue.

Uiteraard geheel volgens verwachting kinderen krijgen. Twee natuurlijk, want één is zo zielig. En dan die kinderen lekker voor de TV zetten. De ene rolbevestigende Disneyfilm na de andere. Omdat je zo nodig even 5 minuten tijd voor jezelf wil. Elke dag naar het schoolplein. Fijn tussen al die oermoeders met hun wonderkinderen. Eén keer per jaar op vakantie, keurig de ouders op eerste kerstdag en kringetjes op elke verjaardag.

Uiteindelijk natuurlijk, heel voorspelbaar, gaan scheiden, omdat hij er met een veel te jong exemplaar vandoor gaat. Zit je dan in je flatje, tussen soortgenoten en een blik bejaarden. Moet je die kinderen, die jij zo nodig moest, van alles ontzeggen. Hebben dan ook al geen vader meer, want die heeft geen tijd. Moet je nog harder werken. Nog steeds die kantoorbaan en alle eindjes aan elkaar knopen.

En ga jij uiteindelijk op zoek naar een nieuw exemplaar. Dat je dan na een paar kansloze dates en betekenisloze one night stands, godbetert, blijft hangen aan één of andere Limburger die niemand verstaat. Ik moest er allemaal niet aan denken, 30 jaar geleden.

Dit meisje uit de jaren ’80, heeft het allemaal gedaan. Spijt? Soms. Ervan genoten? Met volle teugen.