Met mijn kop op Zuid

“Eerst hield ik helemaal niet van bloemen, maar nu ik dertig ben, vind ik ze ineens prachtig!”
“Ja, dat herken ik. Ik ben bijna dertig en ben ineens aan het mediteren!”
Dit gesprek ving ik op, op een zaterdagmiddag ergens in de stad. En eigenlijk begreep ik deze dames wel. Van alle leeftijden die ik heb gevierd, vond ik het getal dertig het meest confronterend.

In mijn geval kwam dat, omdat ik al op heel jonge leeftijd had bedacht dat ik aanbeden, rijk en beroemd zou worden. In willekeurige volgorde. En omdat ik ook had bedacht dat alles na dertig heel oud was, moest dit zeker vóór deze cruciale leeftijd gaan gebeuren. Dus wandelde ik rond in de veronderstelling dat ergens iemand meteen één van mijn vele talenten zou herkennen.

Ik zag mezelf al op de cover van de Vogue of tenminste de Opzij. Op een billboard, een abri of desnoods ergens op een prikbord. De jaren verstreken en helaas niets van dit alles.

Tot ik op een heugelijke dag een mail ontving van een collega. Of zij mijn foto mochten gebruiken voor een campagne om deze vervolgens meer dan levensgroot op het gebouw te plakken. Mijn hart ging sneller kloppen en ik maakte een klein vreugdedansje. Eindelijk! Oké, het is dan wel samen met nog een stuk of zestig collega’s, maar dat is slechts bijzaak. Wees eerlijk, het is voor die mensen toch ook fijn dat ze samen met mij aan het gebouw hangen.

Dus schitter ik, jaren nadat ik het had gepland, eindelijk met mijn hoofd op een gebouw in Rotterdam. Al wordt mijn shine wel een beetje gestolen door de knapperd rechts naast mij. Dit is mijn voormalig favoriete student en nu mijn lievelingscollega. Hij wilde alleen met zijn kop op Zuid als hij naast mij mocht. De schat. Dat snap ik natuurlijk, wie wil dit nou niet.

Hij is nog lang geen dertig en nu al beroemd. Die komt er wel. En voor mij, nu het eindelijk is gelukt, ga ik ervan uit dat ik zeker nog een jaar of dertig heb om hiervan te genieten. En tot in lengte van dagen kan opscheppen over die tijd dat ik met mijn kop op Zuid hing.